Zicht van moderne San Giovanni in Fiore
De foto: Gaetano Mascaro, copyright 2003
Ik ben in San Giovanni in Fiore geboren, ik leef en
ik heb een groot deel mijn leven in deze stad geleefd.
Nochtans achttien jaar heb ik in andere plaatsen gewoond. Ik ben ook
emigrant geweest, gedurende korte periodes, andere keren lang.
Ik ben getuige geweest van de ontbinding van de plaatselijke cultuur,
de urbanistische en territoriale ramp consequent aan het verschijnsel
van de massa emigratie van onze bevolking, en vooral aan het absolute
gebrek vanuit de Gemeentebesturen die zich opvolgden in de laatste
vier decennia, van een rationele programmering van de hulpbronnen.
De beschrijving van een dergelijk verschijnsel kan een voorbeeld van de zo ernstige problemen aangeven, consequent aan de massa emigratie. Van welke moeilijkheden inherent in het verschijnsel van de immigratie zijn, van culturele acceptatie van de migratiebevolkingen terzijde de plaatselijke bevolkingen in het algemene proces van de hedendaagse mondialisering.
Bij het begin van de vorige eeuw is een migratiestroom van Florensis aan het buitenland begonnen dat sinds de helft van de jaren zestig een overstroming werd. In iets meer dan tien jaar duizenden miljarden Lires van de uitkeringen van de meer dan acht duizend Florensis worden in gewapend beton veranderd. Een collectieve waanzin ontketende zich: Dr. Salvatore Ihglese, Etno Psychiater, in die tijd verantwoordelijk gedurende vele jaren van de plaatselijke zetel van het Psychische Gezondheidscentrum, heeft een essay geschreven waar hij dit sociale soort psychopathologie heeft geanalyseerd:
[... ] de relatieve rijkdom voortgekomen uit het loontrekkende werk van de emigranten, was koppig in verlaten en verkeerde woningen versteent die een ernstige onevenwicht in het rationele beleid van het gebied hebben veroorzaakt. De emigratie heeft geen nieuwe ontwikkeling "in loco" (in dit gebied) bepaald, waarvoor het net van de productieve structuren en diensten statisch is gebleven, op elke wijze vertraagt. Maar de verstening van het loon heeft eveneens de noodzaak aangegeven om, door aan de keerzijde in zijn tegendeel te richten, de angst van de consequente verdwijning te contrasteren aan de verplichte uittocht. In dit gebied, meer wordt emigratie als ontworteling gevoeld of als geforceerde nomadisme, plus bakenen zich nieuwe huishoudelijke stichtingen af. Meer wordt men aan de beweging geforceerd, meer graaft men in het klif en een permanente skelet identiteit heft zich [...] *
In de Florense bevolking bestaat er geen enkele berusting aan de uittocht, aan de MASSA EMIGRATIE, noch inwilliging aan de strategie van verricht voortbestaan; het catharsis ballingschap van de werkelijkheid, stelt zich vast als ophanging van het drama in de leegte van lege gebouwen.
De keus van investering van het eigen gezwete en opgeofferde spaargeld, door emotionele en niet door strategisch rationele motivaties gedicteerd, is een volledige individuele en sociale mislukking. In geen enkele manier heeft de Openbaar Bestuur samen met het Technische Bureau dit verschijnsel geremd. Echter, met ernstige verantwoordelijkheden en rampzalige gevolgen op het grondgebied, hebben zij het typologisch geregeld en gericht door het aan de wilde bouw van woningen te dragen, alle gelijk, alle fout, alle nutteloos. De stad is onleefbare, gesloten, zonder openingen om te ademen, samengesteld in grote deel uit lege gebouwen dat niet beëindigd zijn, zonder enige esthetische, functionele, economische, sociale waarde.
De korte beschrijving van het drama, van de individuele en collectieve offers van een gehele migratiebevolking, die Florense, en van de historische mislukking, met betrekking tot de ontwikkeling op het grondgebied van afkomst, verzoekt om na te denken over de behoefte, absoluut noodzakelijk tegenwoordig in mondialiseringtijd en migraties van gehele bevolkingen en etnische groepen op wereldschaal, om het gevoel van leegte, eenzaamheid, verscheidenheid, van niet- lidmaatschap op te lossen, dat het trekproces in een menselijk wezen veroorzaakt, wanneer ze geforceerd is om zijn land en zijn cultuur op te geven. Existentiële angst die draagt en kan dragen aan afwijkingen van gedrag die, in ieder geval, noch strategisch noch rationeel zijn.
Wij van emigrati.it zijn overtuigd, dat het onderzoek en de valorisatie van de gemeenschappelijke wortels aan de verschillende Culturen de migratie-ervaring, niet alleen van elke individuele persoon, maar ook van een sociale vereniging of een gehele bevolking, minder dramatisch laat beleven.
Wij werken aan het onderzoek en aan de valorisatie
van de erfenis van de culturele wortels beginnend van Caccuri
uitbreidend tot de gehele wereld, tot de gemeenschappelijke wortels
van elke man, tot de hogere waarden van gastvrijheid en broederschap
tussen de volken. emigrati.it is in San Giovanni in Fiore ontstaan
omdat deze stad op ernstiger wijze dan anderen problemen heeft
geleden, te wijten aan de massa emigratie van zijn bevolking, in eer
van de offers van onze vaders en om een zekerdere toekomst op te
bouwen aan onze zonen, aan de kinderen van vandaag, aan die van
morgen...
Denkend aan de kinderen, aan hoeveel ervaringen zullen zij moeten
beleven om in de personen van de toekomst te veranderen, teneinde
kennis te verkrijgen en te zijn, hartstochtelijk geboeid door
Culturele en Humanistische Antropologie herhaal ik me:
-dat een menselijk wezen kennis en cultuur verkrijgt door een ingewikkeld proces, juist genoemd van “ inculturatie ”, dat de instructie, de imitatie en inferentie van het gedrag van anderen omvat; de kennis en de persoonlijke cultuur komen voort van de individuele wisselwerking met dergelijk sociaal proces, vandaag in onophoudelijke verandering en evolutie zoals dezelfde persoon;
-dat de individuele kennis deel van een cognitief proces deel maakt betreffende de ganse mensheid, zij bestaat en heeft een mening alleen als uitdrukkelijke relatie van een persoon ten opzichte van een sociale groep, in een opeenvolging en historische overdracht van de cultuur.
Meer ik reis, groei, werk en kosmopolitisch word, meer hecht ik me aan mijn oorsprongen, doende vertrouwen in het idee dat de ontwikkeling van de mens in de verscheidenheden van de culturen en in hun uitwisseling bestaat, en niet in hun afplatting opgelegd met de honger en de oorlog maar in een vredelievende samenleving.
Francesco Saverio Alessio
(San Giovanni in Fiore, 1 oktober 2003)
[...] geïnspireerd door een liefdeservaring gecontrasteerd door vooroordelen en onvermijdelijk verloren, deze beelden spreken veel over mijn wortelachtige, hartstochtige, pijnlijke Florense wezen.
Francesco Saverio Alessio
